واگویه

واگویه می کند دل من حس وحال را

از خود زدوده است غبار مَلال را

چشمش گشوده بر رُخ زیبای زندگی

دیریست صبح کرده شب انفعال را

وقت نماز شکل دگر می‌کند وضو

دیگر نپوید آن ره ورسم ضلال را

افطار روزه با می چون ارغوان کند

بهتر از این مطاع نجُسته حلال را

پندی زپیر میکده در گوش کرده است

از دور روزگار گزید اعتدال را

درخلوتی که روح خدا بود وجسم او

در زیر لب به زمزمه کرد این سؤال را

«سینا» خدای که دریای رحمت است

آیا شود؟ که حکم نماید قتال را

رحیم سینایی 4/5/1389