جمعه، اسفند ۰۶، ۱۳۹۵

فصل عاشقی


امشب بیا که باد صبا را خبر کُنم                       شادی به خانه آرم وغم را بدر کُنم
چون آینه برابر چشمم گذارمت                         مانند زُهره بر رُخ ماهت نظر کُنم
جام شراب سرخ بنوشم به میمَنت                     وانگه درآسمان وصالت سفر کُنم
ای مه بمان و عُمر شبم را دراز کُن                     وقتی تویی مباد هوای سَحر کُنم
چشم از تو برنگیرم ودائم ببینمت                      یک لحظه از وصال مبادا هدر کُنم
هرچند سالها به امیدت نشسته‌ام                      شرح فراق و محنت خود مختصر کُنم
«سینا» بنوش باده که در فصل عاشقی              ترس از جزای محتسبان بی اثر کُنم
رحیم سینایی 6 اسفند 1395

جمعه، بهمن ۲۲، ۱۳۹۵

تمام فکر و رؤيايم

کنار برکه‌ای متروک
درون بیشه‌ای خاموش
سکوتی سخت روح افزا
شب است اینجا و نور ماه
و من تنهای تنهایم
پُر از افکار و رؤیایم
نگاهم غرق در آرامش برکه
که پاشیده ست رنگ نقره‌گون ماه بر رخُسار
نسیمی گاه بر رخُسار این آیینه چین آرد
وسرمای نسیم شب تنم را اندک آزارد
ودر سر شور رؤیای تو می‌آرد
به دل شوق تو می‌کارد
و من را می‌بَرد سیالی رؤیا
درون نیمه های آن شب زیبا
و من را می‌بَرد آنجا
کنار ساحل دریا
به زیر سیمگون امواج نور ماه
که دریای سیاه موی تو از باد ساحل موج بر می‌داشت
وتصویری قشنگ از آن شب مهتاب را در خاطرم می‌کاشت
عزیزم گرچه من در خلوت این بیشه تنهایم
انیسم با توکه هستی تمام فکر ورؤیایم
تمام فکر و رؤیایم!
کجا ؟ من بی تو تنهایم .
رحیم سینایی 15 بهمن 1395

دوشنبه، بهمن ۱۸، ۱۳۹۵

باران شعر

گونه هايت لطيف وگل مانند، چشمهايت سياه ومخمورند                   پلك آرام مي‌نهي برهم ، گوئيا مست آب انگورند
طُره‌هاي سياه گيسويت ، شب يلدا به ذهن مي‌آرد                              بشكند نور در شِكنج آن ، چين مويت مثال منشورند
ماهي ودرمُحاق مي‌ماني ، وصلي و در فراق مي‌ماني                              جمعي و افتراق مي‌ماني ، چشمهايت چقدر مغرورند
باز كن دُكمه هاي پيرهن را، به هوا پُرت كن سوتين را                        ليمو‌هاي پُرآب دارابي ، درحجاب لباس محصورند
عاشقاني كه دل به تو بستند ،به نگاهي زچشم تو شادند                    طوطياني كه بَر سَر سَروند، به شكر خنده‌ي تو مسرورند
دل به گرمي عشق مي‌ماند ، نام تو با ترانه مي‌خواند                            لحن حُزني كه دركلام من است ، نُت دشتي تارو سنتورند
شرق من گرچه شرق اندوه هست،رو به تغییر دارد این نسلش          ذهن را شُسته از غُبار كُهن ، پي دنيا نه جَنّت وحورند
سرزمین یلان دیروزی , سرزمین سکوت و اجبار است                        شاد از اینم که نوجوانانش, عاشق ساز وتارو تنبورند
بازگردم به عشق وسرمستی , که هواهای دلکشی دارد                     دیدن صحنه های نامیمون , از نظرگاه عاشقان دورند
تو خرامان كه راه مي‌افتي ، ذهن باران شعر مي‌بارد                             طبع ‹سينا› موافق غزل است ، رديف و قافيه بهم جورند
رحيم سينايي 5 شهریور1394

جمعه، بهمن ۱۵، ۱۳۹۵

شهاب واژه

شهاب واژه می چکد ، زِخامه‌ی سیاه من                         زِ رنج ودرد گفته‌ام ، همین بود گناه من
چه آتشی‌ست در دلم ، که تا زبانه می‌کشد                      امید یأس می‌شود ، چوشعله گشته آه من
هرآنچه ابر آمده ، در آسمان سِتَروَن است                       کدام ؟چشمه ترکند ،گلوی این گیاه من
به هر دری که می‌زنم ، گشوده در نمی‌شود                      در این سرای بی‌کسی ، که ؟می‌شود پناه من
به کار خویش مانده‌ام ، زِ دیده خون چکانده‌ام                به تیره شب اسیرم و، محاق رفته ماه من
فروغ‌های آرزو ، شـهاب گونه مُرده‌اند                              اسیر مانده در خزان ، دریغ کشتگاه من
به باغ خشک آرزو ، بهار ره نمی‌بَرد                                   چه سود نغمه خوانیت ، هزار در پگاه من
نه چرخ بر مُراد ما، نه از خدا عنایتی                                 به آسمان نمی‌رسد، دعای صبحگاه من    
رحیم سینایی 15بهمن 1395