شهاب واژه

شهاب واژه می چکد ، زِخامه‌ی سیاه من                         زِ رنج ودرد گفته‌ام ، همین بود گناه من

چه آتشی‌ست در دلم ، که تا زبانه می‌کشد                      امید یأس می‌شود ، چوشعله گشته آه من

هرآنچه ابر آمده ، در آسمان سِتَروَن است                       کدام ؟چشمه ترکند ،گلوی این گیاه من

به هر دری که می‌زنم ، گشوده در نمی‌شود                      در این سرای بی‌کسی ، که ؟می‌شود پناه من

به کار خویش مانده‌ام ، زِ دیده خون چکانده‌ام                به تیره شب اسیرم و، محاق رفته ماه من

فروغ‌های آرزو ، شـهاب گونه مُرده‌اند                              اسیر مانده در خزان ، دریغ کشتگاه من

به باغ خشک آرزو ، بهار ره نمی‌بَرد                                   چه سود نغمه خوانیت ، هزار در پگاه من

نه چرخ بر مُراد ما، نه از خدا عنایتی                                 به آسمان نمی‌رسد، دعای صبحگاه من    

رحیم سینایی 15بهمن 1395