باران شعر

گونه هايت لطيف وگل مانند، چشمهايت سياه ومخمورند                   پلك آرام مي‌نهي برهم ، گوئيا مست آب انگورند

طُره‌هاي سياه گيسويت ، شب يلدا به ذهن مي‌آرد                              بشكند نور در شِكنج آن ، چين مويت مثال منشورند

ماهي ودرمُحاق مي‌ماني ، وصلي و در فراق مي‌ماني                              جمعي و افتراق مي‌ماني ، چشمهايت چقدر مغرورند

باز كن دُكمه هاي پيرهن را، به هوا پُرت كن سوتين را                        ليمو‌هاي پُرآب دارابي ، درحجاب لباس محصورند

عاشقاني كه دل به تو بستند ،به نگاهي زچشم تو شادند                    طوطياني كه بَر سَر سَروند، به شكر خنده‌ي تو مسرورند

دل به گرمي عشق مي‌ماند ، نام تو با ترانه مي‌خواند                            لحن حُزني كه دركلام من است ، نُت دشتي تارو سنتورند

شرق من گرچه شرق اندوه هست،رو به تغییر دارد این نسلش          ذهن را شُسته از غُبار كُهن ، پي دنيا نه جَنّت وحورند

سرزمین یلان دیروزی , سرزمین سکوت و اجبار است                        شاد از اینم که نوجوانانش, عاشق ساز وتارو تنبورند

بازگردم به عشق وسرمستی , که هواهای دلکشی دارد                     دیدن صحنه های نامیمون , از نظرگاه عاشقان دورند

تو خرامان كه راه مي‌افتي ، ذهن باران شعر مي‌بارد                             طبع ‹سينا› موافق غزل است ، رديف و قافيه بهم جورند

رحيم سينايي 5 شهریور1394