ای غنچه لبان فصل بهار است بیایید
نرگس نگهش پُر زِخُمار است بیایید
هرگل که بدیدیم بُوَد مونس خاری
زیبا گل ما فاقد خار است بیایید
در باغ بود نغمه‌گری شیوه‌ی بلبل
بُستان چو پذیرای هزار است بیایید
چون عاشق موسیقی وآواز اصیلید
آواز بنان و نی وتار است بیایید
خسروبه صفاهان شده ازغمزه‌ی شِکّر
شیرینش از این کرده شکاراست بیایید
ما مست نگردیم زِ هَر باده وجامی
این باده زِ جام لب یار است بیایید
گویند پریشانی «سینا» زچه باشد
هم مسلک گیسوی نگار است بیایید
رحیم سینایی 5/7/1389
ما در نماز عشق به سوی تو بوده‌ایم
از کعبه دل بُریده به کوی تو بوده‌ایم
قصد دلم هزار پریوش نموده‌اند
غافل که ما اسیر به موی تو بوده‌ایم
پروانه گونه گرکه در آتش بسوختیم
نَبوَد گلایه عاشق خوی تو بوده‌ایم
شمشاد باغ جلوه‌گری کم نما که ما
سرمستِ آن طراوت و بوی تو بوده‌ایم
با سُوریان باغ بگفت عندلیب عشق
آزاده سروِ بر لبِ جوی تو بوده‌ایم
درخون نشست سینه‌ی لاله ازاین خبر
وقتی شنید درتب روی تو بوده‌ایم
«سینا» بریخت باده وگفتا که نوش کن
او بی‌خبر که مستِ سبوی تو بوده‌ایم
رحیم سینایی دوشنبه 29/6/1389
مانده در ياد درس استادم
كه بمن درس زندگي مي‌داد
بود درياي زرف وموّاجي
كزدلش دُرّ پُربها مي‌زاد
*
يك بيك مي‌شِمُرد اوصافي
بهر آنها نماد مي‌آورد
تا به خاطر سپارم آن درسش
روبه تمثيل شاد مي‌آورد
*
كوه در درسش استقامت بود
باد يعني رها زِهَر بندي
سرو يعني فقيرِ آزاده
غير نازش كجاست؟پابندي
*
تاك يعني اگر چه پُر باري
درتَمَوّل خُضوع بايد داشت
بيد يعني كه خستگي ها را
بايد از جان خستگان برداشت
*
اوبمن گفت سوسن زيبا
ده زبان دارد و ولي خاموش
مثل نيلوفران آبي رنگ
گاه بايد شوي سراپا گوش
*
بمن آموخت قطره مي‌ماند
گر به دريا سفر كند با رُود
از تعلّق اگر رها گردي
عطرآگين كني فضا چون عود
*
دادتعليم مثل باران باش
تا بشويي غُبار هر رُخسار
مثل پروانه درس عشق آموز
كينه بردل مگير از دلدار
*
ياد آن سالها كه توي كلاس
درسها درس زندگي بودند
رسم وآيين مردمان زيبا
همه آرام وشاد آسودند
*
آه استاد درس زندگيت
تادم مرگ باخودم دارم
آرزو هست در دل ‹سينا›
پاي خود جاي پات بگذارم
رحيم سينايي 21/6/1389
درسینه بجز یک دل دیوانه نداریم
جز خون جگرباده به پیمانه نداریم
شمعیم که آتش همه‌ی هستی ماسوخت
جز اشک به دلسوزی پروانه نداریم
زآن درس کز آیین تو تعلیم گرفتیم
دریاد بجز قصّه وافسانه نداریم
ما در طلب یار به هر کوی دویدیم
آوره مرامیم و دگر خانه نداریم
دیوانه دلانیم که در مرتبه‌ی عشق
میلی به خردمندی فرزانه نداریم
در کسوت صیّاد نبودیم همه عمر
برخوان فقیرانه‌ی خود دانه نداریم
«سینا» زدل سوخته‌ی ما خبرش بود
دردیم وشفا دست طبیبانه نداریم
رحیم سینایی 20/6/1389
شبی با یاد شیرینش دل خود شاد می‌کردم
گهی یادی هم از سوزِ دل فرهاد می‌کردم
زسیل بی مرامی‌ها چو دل ویرانه می‌گردید
به سنگ مهربانی ها منش آباد می‌کردم
زغم می شد دلم سنگین نمی دیدم رفیقی را
پیام غمگساری را به گوش باد می‌کردم
چو از خویشان نمی‌دیدم مرام راد مردی را
تقاضای مُرُوّت بین که از صیاد می‌کردم
شنیدم گریه درمان است برای درد بی درمان
به اشک دیده «سینا» را زغم آزاد می‌کردم
رحیم سینایی 14/6/1389
لبانم آشنا با بوسه
قلبم آشنا با مهر
مرا انسی ست با آینه وشبنم
سحر وقتی سپیده
چادر شب را به نور خویش می‌شوید
دلم امید آن دارد
که فردا روز
رنگی تازه خواهد داشت
که درآن
هیچ انسان جان انسانی نمی‌گیرد
به داری کس نمی‌میرد
گدایی آبرو در کف نمی‌گیرد
وعطاری گلابش را
به نرخ کشتن گل براجاق خود نمی‌گیرد
به مستان حد روا دیگر نمی‌دارند
ودهقانان بجز زیتون نمی‌کارند
وباران سخت می بارد
که تا زنگار دلها وغبار ازباغ بردارد
دلم امید آن دارد
که فردا روز رنگی تازه خواهد داشت
رحیم سینایی 30/5/1389 یک بامداد
