آرزومند

من دلم می‌خواهد

توی یک کلبه‌ی آرام کنار لب رُود

توی یک جنگل دور

با تو باشم شب و روز

دست در دست تو در خلوت آن جنگل سبز

بنشینم لب رُود

چشم در چشم سیاه تو بدوزم تا شب

لب به لبهای عقیق تو گذارم تا صبح

صبح یک روز دل انگیز بهار

بِدَوَم تا سر یک تپّه‌ی سبز

زیر یک سایه‌ی بید

لَم دَهم روی چمن

بگذاری سر من را تو به دامان خودت

با سرانگشت نوازشگر خود موی مرا شانه زنی

گاه گاهی به لبم بوسه‌ی جانانه زنی

حال کین عُمر گرانمایه رَوَد از دستم

آرزومند چنین حال وهوایی هستم

رحیم سینایی 20 فروردین 1396

شعر تازه

گفتي كه شعر تازه سُرا ، حس و حال كو؟                          خشكيده دشت سبز، چراي غزال كو؟

گاهي دلم هواي ديدن جانانه ميكند                                  امـا جواز ديدن آن خوش خصال كو؟

گفتم سفر كنم به شمال وطن ولي                                     درياي پاك وجنگل سبز شــمال كو؟

چشمم به عكس كاخ كهن خيره مانده بود                        ديدم شــــكوه دارد و اما جلال كو؟

ديشب كتاب عمر خودم را ورق زدم                                  آن روزهاي كودكي و قيـل و قال كو؟

گفتي غمين مباش كه آينده بهتر است                             گفتم دليــل و درصد اين احتمال كو؟

‹سينا› گذشت عمر وتو درحال پرسشي                            فرصت براي پاسخ صدها ســؤال كو؟

رحيم سينايي 18/مهر/1394

فصل عاشقی

امشب بیا که باد صبا را خبر کُنم                       شادی به خانه آرم وغم را بدر کُنم

چون آینه برابر چشمم گذارمت                         مانند زُهره بر رُخ ماهت نظر کُنم

جام شراب سرخ بنوشم به میمَنت                     وانگه درآسمان وصالت سفر کُنم

ای مه بمان و عُمر شبم را دراز کُن                     وقتی تویی مباد هوای سَحر کُنم

چشم از تو برنگیرم ودائم ببینمت                      یک لحظه از وصال مبادا هدر کُنم

هرچند سالها به امیدت نشسته‌ام                      شرح فراق و محنت خود مختصر کُنم

«سینا» بنوش باده که در فصل عاشقی              ترس از جزای محتسبان بی اثر کُنم

رحیم سینایی 6 اسفند 1395

تمام فکر و رؤيايم

کنار برکه‌ای متروک

درون بیشه‌ای خاموش

سکوتی سخت روح افزا

شب است اینجا و نور ماه

و من تنهای تنهایم

پُر از افکار و رؤیایم

نگاهم غرق در آرامش برکه

که پاشیده ست رنگ نقره‌گون ماه بر رخُسار

نسیمی گاه بر رخُسار این آیینه چین آرد

وسرمای نسیم شب تنم را اندک آزارد

ودر سر شور رؤیای تو می‌آرد

به دل شوق تو می‌کارد

و من را می‌بَرد سیالی رؤیا

درون نیمه های آن شب زیبا

و من را می‌بَرد آنجا

کنار ساحل دریا

به زیر سیمگون امواج نور ماه

که دریای سیاه موی تو از باد ساحل موج بر می‌داشت

وتصویری قشنگ از آن شب مهتاب را در خاطرم می‌کاشت

عزیزم گرچه من در خلوت این بیشه تنهایم

انیسم با توکه هستی تمام فکر ورؤیایم

تمام فکر و رؤیایم!

کجا ؟ من بی تو تنهایم .

رحیم سینایی 15 بهمن 1395