در خیالم نقش یک دنیای اعظم می‌کشم
نقش یک دنیای زیبا عاری از غم می‌کشم
جمله دلهای بشر مانند
گلهای بهار
باطراوت با صفا و غرق شبنم می‌کشم
با تنوّع می‌کشم انسان، ولی در شأن هم
چون درون ذات آنها نقش آدم می‌کشم
زشت و زیبا را مُکمل می‌کُنم در نقش خویش
منطق نقاشیم اینگونه مُحکم می‌کشم
هم زن و هم مرد را همدوش هم در صحنه‌ها
همدل و همدست و یاور جمله با هم می‌کشم
از نگاه ناب «سینا» آدمیت اَحسن است
چون زُلال عشق را با آب زمزم می‌کشم
رحیم سینایی 21/شهریور /1400
باران دگر نبارد بُستان کویر گشته از باغبان اثر نیست گویا اسیر گشته
اُمّید بر چه بندی در این سرای ویران جایی که پیر و بُرنا رسماَ صغیر گشته
اندیشه شد سِتَروَن وقتی عقیده آمد تغییر کی توان داد جاهل که پیر گشته
بر نابلد سپردی هر کار ساده و سخت پس شکوه کم نما که نادان دبیر گشته
وقتی که با تعصّب راه خِرَد ببستی آن زیر دست سالوس بر تو مدیر گشته
از درس دل بریدی کاسب شدی و دلال مالت فزون شد اما روحت فقیر گشته
«سینا» چه مایه گفتی راه خرد بپیما پندت اثر کند بر، آن کو خبیر گشته
رحیم سینایی 29/خرداد/1400
سیه
چشم سیه مویم دَری بر روی من واکن
بیا
با حس خود آتش در آغوشم تو برپا کن
تو
میدانی که با چشمت چه احوالی دلم دارد
غم
و شیدایی ما را تو در شعرم تماشا کن
بپرس
از ساقی چشمت کدامین باده‌ام داده
چرا
او را نفرمودی که با مجنون مُدارا کن
نمی‌جویم
ترا جانا تو دائم پیش چشمانی
نه
پنهانی که دل گوید برو او را تو پیدا کن
نه
لایق بودمت ای گل که نزدت نغمه پردازم
گُل
زیبای این بُستان هزاران را تو شیدا کن
به
خوابم گاه می‌آیی مُحالین آرزوی دل
هم
امشب هم بخوام آ بلور تن هویدا کن
چو
تصویر تو می‌بینم دلم آرام می‌گیرد
خدا
را ای پری‌سیما نظر بر روی«سینا» کن رحیم
سینایی 10/خرداد/1399
در بهاری دلکش
دردل جنگل سبز
توی یک کُلبه‌ی دور
روی یک بستر نرم
لب تو می بوسم
شهد گلفام لبت می‌نوشم
جامه‌ی بوسه به یاس تن تو می‌پوشم
وچنان ساقه‌ی نیلوفر باغ
به سهی سرو قدت می‌پیچم
وصدای نفس تند در کلبه چنان می‌پیچد
که سکوت شب جنگل را هم میشکند
وسپس
تن تو سَست وکِرخت
توی آغوش من مست زِ وصل
مثل ماهی که جدا گشته از آب
بی رمق می‌افتد
من به آرامی باریدن برف
با سرانگشت نوازشگر خویش
ابرخیس و سیه موی تُرا
که پریشان شده و چهره‌ی گلرنگ تُرا پوشاندست
در پس صبح بناگوش تو پنهان سازم
سرخوش از نشئه‌ی وصل
خیره در جلوه جاودیی چشمان خُمارت گردم
نیک میدانی تو
ازفریبایی این شام دل انگیز دلم می لرزد
با خودم می‌گویم
نازک آرای خیال من شاعر هم نیز
به دوصد بوسه‌ی مهتاب رُخی می ارزد .
رحیم سینایی 20/دی /1397
در جان من خسته زشادی اثری نیست بر قامت آزاده‌ی سروم ثمری نیست
زآن روز که ما مِهر تو در جان بنشاندیم در دل هوس و میل به یار دگری نیست
زافسانه‌ی زاهد نشوم خام چو دانم رفتم چو از این خانه در آنجا خبری نیست
مَفروش به ما فخر تَمَوّل تو نگون بخت در نزد من این کاخ تو غیر از کپری نیست
هر کس که دلش بست به آیین تقیُّد از عقل تهی گشته و او را بصری نیست
از تیرگی این شب وحشت به هراسم ای وای گر این شام سیه را سحری نیست
بسیار زده لاف بصیرت همه‌ی عمر در ذات خذف رد و نشان از گُهری نیست
آشفته مشو هر که کند عیب تو «سینا» هر کو که کند ذم تو او را هنری نیست
رحیم سینایی 24/اردیبهشت
1400
حسرت دوری تو داده عذابم چه‌کنم تو ندانی زمن و حال خرابم چه‌کنم
در کویر غم دوری تو چون تشنه لبی در تمنّای یکی جرعه‌ی آبم چه‌کنم
بلبل فصل خزانم که به امید بهار تا ببینم گُل تو در تب و تابم چه‌کنم
تو که باشی به تنم تاب وتوان می‌آید دور از روی تو لب تشنه سرابم چه‌کنم
به امیدی که تو آیی به دعا بنشستم مزرع دیم در امید سحابم چه‌کنم
یوسف من به تمنّای تو چون یعقوبم سیل اشکم ندهد رُخصت خوابم چه کنم
مُونس خلوت و تنهایی من سازم بود سیم بگسسته و بشکسته رُبابم چه‌کنم
سالها رفته و«سینا» و غم درد فراق گر تسلّا ندهد جام شرابم چه‌کنم
رحیم سینایی
16/اردیبهشت/1400
ذکر نام تو سر آغاز بیانم جانا همه جا نام تو اید به زبانم جانا
شرح حُسن تو دلم را به شعف می‌آرد من بلالم و تویی متن اذانم جانا
ای سفر کرده بیا تا که تسلّا یابم در غیاب تو زکف رفته توانم جانا
گفته بودی که مرا می‌برد از یاد ولی تو ندانی که نه من چون دگرانم جانا
هرکجا مجلس اُنس و سخن از عشق بود غزل عشق خود و حُسن تو خوانم جانا
شاخه‌ی خشک مرا سبز بهار تو کند زرد رو در غمت از باد خزانم جانا
خرده کم گیر به«سینا» که به پیرانه سری صاحب طبع خوش و روح جوانم جانا
رحیم سینایی
24/اردیبهشت/1400
گرفتارم نمود ویروس چینی شدم حالی که تو هرگز نبینی
به روی تخت کوثر با تن زار به گِردم مثل پروانه پرستار
پرستاران خوش روی و صبورش پر از مهر و صفا از عُقده دورش
به شب تا صبح با چشمان بیدار که تا آگه شوند از حال بیمار
طبیبم ذات پاک و مهربان بود تلاشش از برایم حفظ جان بود
به آگاهی دوایش شد شفا بخش پس از نه روز کرد آزادم از بخش
زبان الکن که تا گویم سپاسی نه یارا تا کنم جبران اساسی
فرشته رحمت و انسان نابند برای تشنگان در حکم آبند
خدایا دلخوش مَسرورشان دار ز آسیب و بلایا دورشان دار.
رحیم سینایی 10/اریبهشت/1400
درنگاه و نظرم تو زِ همه خوبتری در دل و جان من خسته تو مطلوب‌تری
در خیال و نظرم نیست بغیر از رُخ تو داخل
تابلوی آن شام تو مَحبوب‌تری
گفت من نان حیاتم به صلیبش بستند همچو عیسی نَبُود شهره‌ی مَصلوب‌تری
همه
تا روی تو ببیند ثنایت گویند نیست
همپایه من عاشق مجذوب‌تری
در بساط من دلداده همین یک دل هست نَبُود اَرجح از این تُحفه‌ی مرغوب‌تری
دید تا شیفته‌ام روی نهان کرد و بگفت در صبوری تو زِ ایّوب هم ایّوب‌تری
گفتمش ای بُت زیبای سفرکرده بدان همچو«سینا» نَبُود عاشق مَحجوب‌تری
رحیم سینایی 13/اسفند/1399
باران بشَوید و تشنه سیراب کُنید تالاب و دهان چشمه پُر آب کُنید
بر جنگل و کوه و دشت یکسان بارید برپای عدالتی چنین ناب کُنید
باران که شوید پاکی آیین شماست لازم نَبُود که که کیش نو باب کُنید
با قطره به پشت شیشه انگشت زنید اعلام حضور خود به احباب کُنید
باران که شوید زندگی می‌آرید بیدار درخت و بذرِ در خواب کُنید
«سینا» سخن از طراوت و باران گفت باشد هوس صفای کمیاب کُنید
رحیم سینایی 5/ اسفند/1399
از آن غُروب ِسرد زمستان ,کنار رود
دیری گذشته است
از آن زمان که پرتو خورشید نیمه جان
از گونه‌های سرخ تو آرام می‌پرید
از لحظه‌ای که عشق من وتو شکفته شد
در ساحل امید
در آن غُروب خاطره انگیز فصل سرد
یاد آیدم که دیده‌ی تو سوی آب بود
من باورم نبود کنارت نشسته‌ام
گویی تمام قصّه‌ی ما مثل خواب بود
در گوش من سُرود دل آویز رود خواند
توصیف‌های دلکش اندام ناز تو
زآن لحظه تاکنون به دل من نشسته است
افسون چشم و خنده‌ی پُر رمز و راز تو
دیری گذشته است وتو رفتی و من هنوز
درهرزمان که نام تو می‌آیدم به لب
با توسن خیال
تا آن غُروب خاطره انگیز فصل سرد
تا روزهای شور جوانی سفر کنم
آنگه زِحسرتی که نهادی تو بر دلم
آه از سرای سینه‌ی پُردرد درکنم
رحیم سینایی 18 خرداد 1397
ای رود وطن میل به دریا شدنت نیست کف کرده دهان شوق مُصفّا شدنت نیست
حاصل چه شد از این همه طُغیانگری تو عشقی به مدارا و دلارا شدنت نیست
در عرصه گیتی به بد انگشت نمایی بیمی به دل از قصّه‌ی رسوا شدنت نیست
در خاطره تصویر فریبای تو دارم آهنگ دگر باره فریبا شدنت نیست
از واقعه‌ی سیل گِل‌آلودی و افسوس عزمی به زُلالی و گوارا شدنت نیست
رفتار خشن داری و آیین خشونت آخر تو چرا فکر مدارا شدنت نیست
ای رود کف آلود زِ«سینا» شنو این پند مردابی اگر روی به دریا شدنت نیست
رحیم سینایی 16/بهمن/1399
مَخموری چشمان تو حاشا نتوان کرد نرگس به خُماری تو پیدا نتوان کرد
آن خرمن مویی که به گِرد قمر توست تشبیه به تاریکی یلدا نتوان کرد
بردار زِ سر روسریت تا که بدانی شور و شعفی مثل تو برپا نتوان کرد
آنگونه تو پاکی و زُلالی که به تشبیه با چشمه زُلالی تو معنا نتوان کرد
دل بسته به فتراک سر زلف تو گردید از پای دل این بند دگر وا نتوان کرد
تابید چو در قلب کسی بارقه‌ی عشق بیباک شود عاشق و پروا نتوان کرد
آن جذبه‌ی شوقی که درون دل «سینا»ست احساس لطیفی‌ست که افشا نتوان کرد
رحیم سینایی 15/بهمن/1399
برسر گور من آیید و رُبابی بزنید جامی از باده‌ی نابی و کبابی بزنید
شاخه‌ی میخک سُرخی به مزارم بنهید گر غُباریست بر این سنگ هم آبی بزنید
زنده بودم به گُل و عطر مرا الفت بود تا مُعطّر شود این خانه گُلابی بزنید
خوب بودم اگر، از خوبی من یاد کنید ورنه حرف و سخن از شعر و کتابی بزنید
گر بیایید مَخوانید به من فاتحه‌ای غزلی،شعرتری ،حرف حسابی بزنید
تا تداعی بشود کوتهی عُمر گران حرفی از کوتهی عُمر حُبابی بزنید
این سرای ابد شاعر عاشق«سینا»ست شادی روح و دلم جام شرابی بزنید
رحیم سینایی 6/بهمن/1399
ای آسمان می‌باری و امروز دلتنگی ای نیلگون غم داری و خاکستری رنگی
ای نخل پُربار وطن برتو چه بگذشته سر بر نکرده زیر چترت سالها پَنگی
ای باغبان تیره دل از ما چه می‌خواهی جز صوت زاغان نیست در بُستانم آهنگی
اینجا دیار حافظ و سعدی و مولاناست رو کُن به شهنامه اگر مُشتاق فرهنگی
روزی به سُنت روکُنی روزی تجدّدخواه حاصل چه دیدی تو از این رفتار آونگی
مرگم گرفتی تا به تب راضی کنی مارا بوی سلامت کی دهد آیین سَرهنگی
«سینا» که دل خونی ولب خاموش می‌دانم دیریست که با باوری دیرینه در جَنگی
رحیم سینایی 11/بهمن/1399
