سپاه نوروزی

حاصل روزهـــــام دلتنــگی ........چون ندیدم ز دوست یکرنگـی

هیچ کس بر لبـش نمــــی‌آرد........ حـرفــی از دل کلام بی رنگی

***

چشمه‌ی آسمــــانمان خوشید ........درعطش ماند دشت وصحرامان

اشک از چشــم‌هایمان جوشید ........ چون نمانده امید فـــردامان

***

کرکس مرگ پر گشوده به دشت........ هیچ کس را مجــال آوا نیست

لب ســاحل ببین که جان دادند........ این نهنگان ومیـل دریا نیست

***

جنگلم سوخت چشمه‌ام خشکید........ باغســـارانم از عطش مُردند

تن بیجان ســــــــروهایم را........ چون صلیبــی به گورها بُردند

***

موسیقی نیست در رگ جوبـــار........ باد آواز شـــــوم می‌خواند

برلب چشمه بیـد خشــــکیده........مثل نقشی به بــُــوم می‌ماند

***

سایه مرگ هر طرفت پیداســت........ هیچ کس را گریز گاهی نیست

حاصل از روزهام دل تتنـــگی........ آتش سینه مُرد وآهــی نیست

***

باز« سینا » دوباره می‌خوانــــد ........غزل نابِ پُر تب و ســـو زی

کاشکی دولت خـــزان بـــرود........با حضور سپاه نــــــوروزی

رحیم سینایی 4/9/1389

یاد ایامی

رود کارون می‌رود آرام

من کنار ساحلش لم داده‌ام دلتنگ

می‌نمایم لحظه‌های عمر خود را رنگ

یاد ایامی

می‌زند بر صفحه‌های خاطراتم چنگ

ذهن من در بین اکنون وگذشته مثل یک آونگ

باز من می‌مانم وافسون ویک نیرنگ

چشم می‌دوزم به روی آب

بر رُخش رقصنده نور دلکش مهتاب

باز می‌آید به یادم آن شب زیبا

من وتو در ساحل دریا

چشم بر امواج نا آرام

با نگاهی حرف‌ها گفتیم

دُرّ عشقی تازه را درسینه‌مان سُفتیم

با هم از احساس خوب عاشقی گفتیم

لیک

ساده بودم من

رند بودی تو

ماه‌ها طی گشت تا روزی

از دل سبز بهارم زردها زادی

جای عشقت نفرت از خود هدیه‌ام دادی

همچنان من ماندم وافسون یک نیرنگ

رود کارون می‌رود آرام

رفتن عمر گران را می‌زند آهنگ

من کنار ساحلش دلتنگ

می گزم انگشتم از افسون یک نیرنگ

رحیم سینایی 3/7/1389

فردای فریبا

غرق یک احساسم

و از آواز چکاوک دل من می‌لرزد

تلخی خاطره‌ای حُزن انگیز

زهر خود را به تنم می‌ریزد

بغض اندوه مرا راه نفس می‌گیرد

گریه فریاد رَسَم می‌گردد

اشکها داغ دلم را به رُخم می‌آرند

صورتم مُلتهب از آتش اندوه دل است

تکیه بر صخره نگاهم به افق می‌دوزم

دور دست نظرم

آسمان آمده تا صورت دریا بوسد*

بدهد دختر خورشید به آب

و زند گونه‌ی دریا سُرخاب

حس این منظره آرامم کرد

موج آهسته به گوشم می‌خواند

نوبت شب شدو مهتابی هست

وبه مهمانی مهتاب شبت

اختر زُهره‌ی زیبایی هست

رفت امروز ولی

باز فردای فریبایی هست

رنگ اندوه مَزن چهره‌ی فردایت را

لب به لبخند گشا صبح فریبایت را

رحیم سینایی 8/8/1389

* خط افق تلاقی دریا وآسمان

رخصت دهید

رخصت دهید از قفس خود رها شـــویم......... با باغ بی حضور قفس آشنا شــویم

از نور ماهتـاب شـب ما منوّر اســـــت......... هرگز مباد تا که شبیه شما شـــویم

زُهد وریا وجبــرِعبادت فســـــردمان.........ساقی شرابمان بده تا با صفا شـویم

ای راه کج که راســت نمایی به چشممان.........ایمانمان بگیر که تا با خدا شــــویم

شــور تعصبــی به دل مـــــا گره زده.........سرپنجه‌ی خرد مددی کن که وا شویم

محتاج نقد خویشم وچون روز روشن است ........ناید دمی که منکر این مدّعا شــویم

مارا فُروغ عشق رهاند از این ضـــــلال.........موسی بیا برسم شبان در دُعا شـویم

«سینا» زبحث مدرسه دامن کشیده اسـت.........از ما بدور باد که اهل ریــــا شـویم

رحیم سینایی26/4/1389

اهواز

به اهواز رفتم*

به شهری قشنگ

که یاد آورم خاطرات قدیم

قدم تا نهادم برآن خاک پاک

سفر کرد ذهنم به دوران دور

به آن سالهای پُر ازکودکی

به آن روزهای تهی از هراس

به ایّامی از نوجوانی خویش

که آن دختر ناز همسایه مان

به یک عشوه می‌برد از من حواس

نشستم لب رود کارون دَمی

به آرامی آب روان در عبور

مرا برد افکار سیّال ناب

به شهر گذشته به ایّام دور

به عصر بلم های چوبی در آب

به عصری که خالی بُد از اضطراب

غروبش پُر از خاطرات قشنگ

شبش داشت مهتاب سیمینه رنگ

هوایش خنک بود در نیمه شب

ولی روزهایش پُر از سُوز تب

به آن روزها که قدم می زدم

لب رود کارون به وقت قرار

به روزی که از من جدا گشت ورفت

ولی ماند مهرش به دل ماندگار

دوصد خاطره زنده شد درخیال

لب از آتش آه می‌سوختم

برای تسلای دل باز هم

نگاهم به کارون او دوختم

مرا اُلفت است با تو اهواز من

به عشقت زند نغمه این ساز من

ز شیراز اگر بُد مرا آب وگِل

مپندار مهرت برون شد زدل

رحیم سینایی 3/8/1389

*رهآورد سفر به خوزستان پس از 25 سال

گردش تقدیر

تا دیده رُخت دید دلم در هوس افتاد .........آنقدر پیت* گشت دلم کز نفس افتاد

انگیزه‌ی تو چیست که رویت ننمایی.........ترسی که بگویند گُلی پای خَس افتاد

با قافله رفتیم و به دل شوق تو داریم......... درگوش سفر بانگ رسای جرس افتاد

از راز دلم دوش مگر یافت خبر غیـر......... کین سّرِ نهان باز بدست عسس افتاد

دی نوش گل ازغیبت پروانه‌ی زیبــا.........در گردش تقدیر نصیب مگس افتــاد

ما چشم ندوزیم به غیر از در قُربَـش.........دلبسته‌ی آنیم که فریاد رَس افتــاد

«سینا» بِبُر از مدرسه ومسئله امـروز.........جامی بزن از باده که اندرز بَس افتـاد

رحیم سینایی 4/9/1389

*پیت=پی ات= دنبالت (ات = ضمیر متصل دوم شخص مفرد مفعولی و چون کلمه ای به ی مختوم باشد حرکت همزه را به ما قبل دهند و همزه حذف شود) مثال : ایا کرده در بینیت حرص ورس// از ایزد نیایدت یک ذره ترس. ( لبیبی )

بُت عیّار

بیادت هست ؟

آن روزی که زیرشاخسار یاس عطرآگین

که شرمی چهره ات را رنگ آتشناک می‌بخشید

نگاهم خیره شد درعمق چشمانت

بمن گفتی

شراب عشق را ازجام چشمان تو نوشیدم

بیادت هست ؟

آن روز بهاری را

که زیر شاخه های پُر گل بادام می‌گفتی :

ترا تا واپسین دم دوست خواهم داشت

بیادت هست ؟

ظُهرگرم تابستان

بدور از چشم هر دیّار

چه سان سرخوش درون بِرکه‌ای باهم شنا کردیم

بیادت هست ؟

غُروبی سرد در پاییز

به کُنج خلوت دِنجی

زسوزی سرد

اندامت میان حلقه‌ی آغوش من آرام می‌لرزید

بیادت هست ؟

روز برفی وزیبای بهمن ماه

که هر دو چتر بر سر

از خیابانی که اطرافش پُر از کاج است

به آرامی گذر کردیم واز دلدادگی هامان سُخن گفتیم

بیادت هست ؟

آن دوران بس کوتاه ، ولی شیرین

هزاران حرف در سینه

هزاران خاطره در یاد

از آن ایّام ها دارم

ومن هرگزفراموشت نخواهم کرد

ای زیبا بت عیّار

فراموشم چرا کردی؟

رحیم سینایی جمعه 19/2/1360

گُناه دختران

من دختری مُجردم ومُستقل ولی

چونکه نبود مرا حق انتخاب

اینک صدا کنند مرا

ترشیده دختری

یا باتسامحی زمُحبّت

هان ! پیر دختری

هرگز کسی نگفت گُناهم چه بوده است

من خواستم چنین ؟

آیا کسی ؟

راهی درون خلوت من باز کرده است.

حرفی بکوک ساز دلم ساز کرده است ؟

مَردی به مهر

عشق من ابراز کرده است؟

من را گُناه چیست ؟

که تُرشیده دخترم

جُرمم چه بوده است؟

کنون پیر دخترم

دانم همین وبس

باشد گُناهم این

هم زاد مادرم

چُونان پرنده در قفس تنگ باورم

تا دردلم فُروغ نگه بی اثر شود

در پیش مردها

مُلقّب به خواهرم

رحیم سینایی 22/5/1389

من صدایت کردم

درشبی مهتابی

تو به روی چمنی سبز کنار چشمه

تکیه بر بید قشنگ مجنون

دیده بر گنبد دوار بلند

در پی اختر خود می‌گشتی

من صدایت کردم

وتو لبخند زدی

چشم تو جلوه‌ی زیبایی داشت

صورتت حس فریبایی داشت

بهرمن لذّت مهتاب دوچندان شده بود

تو مرا سوی خودت ‌خواندی و پس

به تو نزدیک شدم

تا گرفتی دستم

آتشی در تن من افکندی

دست درموی سیاهت کردم

که پریشان زنسیمی شده بود

خیره‌ی برق نگاهت گشتم

وسپس

لب گلگون ترا بوسیدم

تن مهتابی تو

عطر شب‌بوی بهاران میداد

من که مست از تو واحساس قشنگت بودم

با طپش های دلم باز صدایت کردم

وتو لبخند زدی

وبه پای دل من بند زدی

رحیم سینایی 23/12/1388

فصل سفر

خوش آمدی وهوای بهـــــار آوردی ...... زداغ سینه دوصد لاله بارآوردی

پُر از ســــرود رسا و ترانه‌ی عشقی .......حدیث دلکش آغوش یار آوردی

مروکه فصل سفر ابتدای دل تنگیست ...... بمان که هدیه بمن اعتبارآوردی

گمان مبر که ترا من زیاد خواهم بـرد ....... ترا که در نظرم افتخــار آوردی

ترانـــــه را به هوای تو می‌کنم آواز ....... تو واژه بر لب من پُرشمار آوردی

بیا که با دل حساس می‌شوم دمسـاز....... حدیث زخمه وشهناز وتارآوردی

غزل زکِلکِ تَرَت موج می‌زند« سینا» ....... دوباره دخترشعری به بار آوردی

رحیم سینایی 28/6/1389

چرا چنین شد

چرا چنین شـدو ما در ضلال گُم شده‌ایم ...... جدا زِ منطق ودر قیل وقال گُم شــده‌ایم

اســـیر دام تعصب شدیم قرنــی چند ...... بدین سـبب زِ ره اعتدال گُم شـــده‌ایم

چنان به باور و احساس خویش دلبستیم ...... که در کشاکش امری محال گُم شــده‌ایم

هـزار فرصت تغییـر داده‌ایم از دســـت ...... به کوی حسرت صدها مجال گُم شده‌ایم

کسی که تیره شب ما شــهاب باران کرد ...... به جهل کشتن ودر انفعال گُم شــده‌ایم

هزاره‌ای بگذشته است وباز می‌پرســـیم ...... جواب نامده در یک سؤال گُم شــده‌ایم

کجاست جرئت «سینا» که راز بگشـــاید ...... فریب خورده و در یک خیال گُم شده‌ایم

رحیم سینایی 5/5/1389

باد فتنه

میا به باغ من اکنون که برگ وبارم نیست

پرنده‌ی قفس هستم دگر قرارم نیست

سترون است همه ابرهای این وادی

طراوت از نم آبی به جویبارم نیست

پرنده‌ها همه رفتند وزاغ می‌تازد

دراین خزان اثر از قمری وهزارم نیست

اسیر خدعه‌ی افراسیاب شد رستم

نشان زلشکر وگُردان شهسوارم نیست

فروغ شمع من از باد فتنه شد خاموش

امید پرتو نوری به شام تارم نیست

کنون به جرم گناه نکرده محکومم

امید رحمتی ازچرخ کج مدارم نیست

نماده همدلی وهرکه سر به لاک خوداست

مپرس حال رفیقان خبر زیارم نیست

فسُرد سینه‌ی «سینا» در این خراب آباد

هزینه شد همه‌ی عمر واعتبارم نیست

رحیم سینایی 15/8/1389

دُخت خراسانی

زیبا عسـل دُخت خراسـانی .......... من در تو دیدم روح انسـانی

کردی طلوع از مشــرق خاکم ........ در تیره شبهایم تو مهمانــی

وقتی زخـود گفتـی واندوهت ......... بارید چشمانت به آســـانی

من در نگاهت جسـتجو کردم .......... زآن پیش که دراشک بنشانی

خواندم هـزاران راز ناگفتــه .......... فحوای این حرفم تو میدانـی

وقتی که با تو گفتــگو کردم .......... دیدم نه یک صفحه که دیوانی

روحت رها و فکرت آزاد است .......... تا کی درون سـایه می‌مانـی

ای دختر زیبا مشـو سوسـن .......... لب باز کُن تا دُر بیفشــانــی

«سینا» وطن فردا شـود زیبا ........... با دسـت وفکــر دُخت ایرانی

رحیم سینایی 7/5/1389

انتهای پاییزم

آن نشسته در خاطـــر .........کــــی کند زما یادی

تـا به یـــــاد روی او ......... در دل آورم شـــادی

*****

خاطــرات شــیرینش ......... نقش صفحــه‌ی یادم

عصــــر روز زیبایـی ......... که دلـــم به او دادم

*****

آن غروب شـوق انگیـز......... مــرغکان به روی آب

شرم شرقیش می‌ریخت......... روی گونه اش سـرخاب

*****

تـا گـرفت دســـتانم ......... التهاب جانـم سـوخت

دسـتمان گره می‌خورد ......... قلبمان بهـم می‌دوخت

*****

تـا قـــــرار روز بعد ......... انتظــار مـی‌ماندیــم

روزهـای خـوبـی کـه......... درس عشق می‌خواندیم

*****

ای ســــفر ترا نفرین .........که جدایمان کـــردی

جانمـان بـه یک قالب ......... تو ســوایمان کــردی

*****

چـرخ بازی خود کـرد.........او جـدا شـد ازجانـــم

ایـن منم کـه با یادش.........تـا به مرگ می‌مانـــم

*****

طــی شــده بهار من ......... انتهـای پاییــــــزم

گـــرکند مــرا یادی.........اشک شوق می‌ریــــزم

رحیم سینایی 11/6/1389

رقص مستانه

دیدگان بهر تماشاست اگر بگذارند

دیدن روی تو زیباست اگر بگذارند

صحبت ازعشق قشنگ است همه می‌دانند

حرف عاشق همه نجواست اگر بگذارند

بلبل از شوق بَریار غزل می‌خواند

شرح این قصه فریباست اگر بگذارند

نی وتاراست وبنان شعر رهی می‌خواند

بزم استاد خوش آواست اگر بگذارند

ساقیم دست بدست باده رنگین آرد

مستی از باده‌ی صهباست اگر بگذارند

سرو تو جلوه نمودست به باغ دل ما

وصف آن قامت رعناست اگر بگذارند

با دف مرشد ما پیرو جوان می‌رقصند

رقص مستانه چه شیواست اگر بگذارند

ترس «سینا»ست که این جمع پریشان گردد

شادی وهلهله برپاست اگر بگذارند

رحیم سینایی 16/7/1389

دلخسته

دلخسـته‌ی روزگار خویشم ............ در غربتم ار دیار خویشــم

من در غم هم نفس نشستم ........... چشمی به ره نگار خویشـم

خورشید رُخان جفا نمودند ............ دلبسته‌ی شام تار خویشم

هرچندشکسته‌ای تو پیمان ........... پابند برآن قـرارخویشــم

از داغ هــزار آرش امــروز ........... درسـوگم وداغدارخویشـم

در دل نبـود ُامیـد تغییــر ............ زندانـی این حصار خویشم

«سـینا» تـو کجا وبال پرواز ............ مهجور من از تبار خویشم

رحیم سینایی 7/6/1388

سیرت انسانی

دل داده‌ام به سیرت انسانی شما

آن خوی پاک وصورت روحانی شما

ای مهربان که شعر تو آوای زندگیست

درگوش جان نشسته غزل‌خوانی شما

در ذهن تو بلوغ تفکّر عیان نمود

دلشوره‌های قلب وسخندانی شما

سنگ عبث به ‌سینه دنیا زدم ولی

دردی دوا نشد زِ پریشانی شما

با برگ سبز تحفه‌ی درویش آمدم

یک امشبی به سفره‌ی مهمانی شما

دیگر دمی زیاد تو غافل نمی‌شوم

ره برده‌ام به خلوت پنهانی شما

«سینا» بگو که نام خدا بردلم نوشت

استاد عشق و عالم ربّانی شما

رحیم سینایی 11/7/1389

مرد خدا

آن شب که مرا جانا از خویش جدا کردی

هرگز تو ندانستی برما چه جفا کردی

با شورو هزاران عشق عمری به تو پیوستم

این حاصل عمرم را یک لحظه فنا کردی

روزی که ترا دیدم از شوق نفهمیدم

چون آتش جان سوزت درسینه به پا کردی

ای کاش غرور تو رخصت دهدت یکدم

تا باز بیندیشی ظلمی که بما کردی

سخت است مرا باور بینم که عزیزدل

بردی زنظر ما را با خصم وفا کردی

چون نیک نظر کردم دیدم که جفا جویی

صدها گره افکندی کی یک گره وا کردی

دل‌شاد نخواهی شد از عاقبت کارت

زآن زهر که در کام این مرد خدا کردی

چون شکوه کند «سینا» هم‌راز نمی‌یابد

تا آنکه به او گوید برما تو چه‌ها کردی

رحیم سینایی 29/5/1389

هم مسلک

ای غنچه لبان فصل بهار است بیایید

نرگس نگهش پُر زِخُمار است بیایید

هرگل که بدیدیم بُوَد مونس خاری

زیبا گل ما فاقد خار است بیایید

در باغ بود نغمه‌گری شیوه‌ی بلبل

بُستان چو پذیرای هزار است بیایید

چون عاشق موسیقی وآواز اصیلید

آواز بنان و نی وتار است بیایید

خسروبه صفاهان شده ازغمزه‌ی شِکّر

شیرینش از این کرده شکاراست بیایید

ما مست نگردیم زِ هَر باده وجامی

این باده زِ جام لب یار است بیایید

گویند پریشانی «سینا» زچه باشد

هم مسلک گیسوی نگار است بیایید

رحیم سینایی 5/7/1389

نماز عشق

ما در نماز عشق به سوی تو بوده‌ایم

از کعبه دل بُریده به کوی تو بوده‌ایم

قصد دلم هزار پریوش نموده‌اند

غافل که ما اسیر به موی تو بوده‌ایم

پروانه گونه گرکه در آتش بسوختیم

نَبوَد گلایه عاشق خوی تو بوده‌ایم

شمشاد باغ جلوه‌گری کم نما که ما

سرمستِ آن طراوت و بوی تو بوده‌ایم

با سُوریان باغ بگفت عندلیب عشق

آزاده سروِ بر لبِ جوی تو بوده‌ایم

درخون نشست سینه‌ی لاله ازاین خبر

وقتی شنید درتب روی تو بوده‌ایم

«سینا» بریخت باده وگفتا که نوش کن

او بی‌خبر که مستِ سبوی تو بوده‌ایم

رحیم سینایی دوشنبه 29/6/1389

درس زندگي

مانده در ياد درس استادم

كه بمن درس زندگي مي‌داد

بود درياي زرف وموّاجي

كزدلش دُرّ پُربها مي‌زاد

*

يك بيك مي‌شِمُرد اوصافي

بهر آنها نماد مي‌آورد

تا به خاطر سپارم آن درسش

روبه تمثيل شاد مي‌آورد

*

كوه در درسش استقامت بود

باد يعني رها زِهَر بندي

سرو يعني فقيرِ آزاده

غير نازش كجاست؟پابندي

*

تاك يعني اگر چه پُر باري

درتَمَوّل خُضوع بايد داشت

بيد يعني كه خستگي ها را

بايد از جان خستگان برداشت

*

اوبمن گفت سوسن زيبا

ده زبان دارد و ولي خاموش

مثل نيلوفران آبي رنگ

گاه بايد شوي سراپا گوش

*

بمن آموخت قطره مي‌ماند

گر به دريا سفر كند با رُود

از تعلّق اگر رها گردي

عطرآگين كني فضا چون عود

*

دادتعليم مثل باران باش

تا بشويي غُبار هر رُخسار

مثل پروانه درس عشق آموز

كينه بردل مگير از دلدار

*

ياد آن سالها كه توي كلاس

درسها درس زندگي بودند

رسم وآيين مردمان زيبا

همه آرام وشاد آسودند

*

آه استاد درس زندگيت

تادم مرگ باخودم دارم

آرزو هست در دل ‹سينا›

پاي خود جاي پات بگذارم

رحيم سينايي 21/6/1389

دل دیوانه

درسینه بجز یک دل دیوانه نداریم

جز خون جگرباده به پیمانه نداریم

شمعیم که آتش همه‌ی هستی ماسوخت

جز اشک به دلسوزی پروانه نداریم

زآن درس کز آیین تو تعلیم گرفتیم

دریاد بجز قصّه وافسانه نداریم

ما در طلب یار به هر کوی دویدیم

آوره مرامیم و دگر خانه نداریم

دیوانه دلانیم که در مرتبه‌ی عشق

میلی به خردمندی فرزانه نداریم

در کسوت صیّاد نبودیم همه عمر

برخوان فقیرانه‌ی خود دانه نداریم

«سینا» زدل سوخته‌ی ما خبرش بود

دردیم وشفا دست طبیبانه نداریم

رحیم سینایی 20/6/1389

پیام غمگساری

شبی با یاد شیرینش دل خود شاد می‌کردم

گهی یادی هم از سوزِ دل فرهاد می‌کردم

زسیل بی مرامی‌ها چو دل ویرانه می‌گردید

به سنگ مهربانی ها منش آباد می‌کردم

زغم می شد دلم سنگین نمی دیدم رفیقی را

پیام غمگساری را به گوش باد می‌کردم

چو از خویشان نمی‌دیدم مرام راد مردی را

تقاضای مُرُوّت بین که از صیاد می‌کردم

شنیدم گریه درمان است برای درد بی درمان

به اشک دیده «سینا» را زغم آزاد می‌کردم

رحیم سینایی 14/6/1389