باران بشَوید و تشنه سیراب کُنید تالاب و دهان چشمه پُر آب کُنید
بر جنگل و کوه و دشت یکسان بارید برپای عدالتی چنین ناب کُنید
باران که شوید پاکی آیین شماست لازم نَبُود که که کیش نو باب کُنید
با قطره به پشت شیشه انگشت زنید اعلام حضور خود به احباب کُنید
باران که شوید زندگی می‌آرید بیدار درخت و بذرِ در خواب کُنید
«سینا» سخن از طراوت و باران گفت باشد هوس صفای کمیاب کُنید
رحیم سینایی 5/ اسفند/1399
از آن غُروب ِسرد زمستان ,کنار رود
دیری گذشته است
از آن زمان که پرتو خورشید نیمه جان
از گونه‌های سرخ تو آرام می‌پرید
از لحظه‌ای که عشق من وتو شکفته شد
در ساحل امید
در آن غُروب خاطره انگیز فصل سرد
یاد آیدم که دیده‌ی تو سوی آب بود
من باورم نبود کنارت نشسته‌ام
گویی تمام قصّه‌ی ما مثل خواب بود
در گوش من سُرود دل آویز رود خواند
توصیف‌های دلکش اندام ناز تو
زآن لحظه تاکنون به دل من نشسته است
افسون چشم و خنده‌ی پُر رمز و راز تو
دیری گذشته است وتو رفتی و من هنوز
درهرزمان که نام تو می‌آیدم به لب
با توسن خیال
تا آن غُروب خاطره انگیز فصل سرد
تا روزهای شور جوانی سفر کنم
آنگه زِحسرتی که نهادی تو بر دلم
آه از سرای سینه‌ی پُردرد درکنم
رحیم سینایی 18 خرداد 1397
ای رود وطن میل به دریا شدنت نیست کف کرده دهان شوق مُصفّا شدنت نیست
حاصل چه شد از این همه طُغیانگری تو عشقی به مدارا و دلارا شدنت نیست
در عرصه گیتی به بد انگشت نمایی بیمی به دل از قصّه‌ی رسوا شدنت نیست
در خاطره تصویر فریبای تو دارم آهنگ دگر باره فریبا شدنت نیست
از واقعه‌ی سیل گِل‌آلودی و افسوس عزمی به زُلالی و گوارا شدنت نیست
رفتار خشن داری و آیین خشونت آخر تو چرا فکر مدارا شدنت نیست
ای رود کف آلود زِ«سینا» شنو این پند مردابی اگر روی به دریا شدنت نیست
رحیم سینایی 16/بهمن/1399
مَخموری چشمان تو حاشا نتوان کرد نرگس به خُماری تو پیدا نتوان کرد
آن خرمن مویی که به گِرد قمر توست تشبیه به تاریکی یلدا نتوان کرد
بردار زِ سر روسریت تا که بدانی شور و شعفی مثل تو برپا نتوان کرد
آنگونه تو پاکی و زُلالی که به تشبیه با چشمه زُلالی تو معنا نتوان کرد
دل بسته به فتراک سر زلف تو گردید از پای دل این بند دگر وا نتوان کرد
تابید چو در قلب کسی بارقه‌ی عشق بیباک شود عاشق و پروا نتوان کرد
آن جذبه‌ی شوقی که درون دل «سینا»ست احساس لطیفی‌ست که افشا نتوان کرد
رحیم سینایی 15/بهمن/1399
برسر گور من آیید و رُبابی بزنید جامی از باده‌ی نابی و کبابی بزنید
شاخه‌ی میخک سُرخی به مزارم بنهید گر غُباریست بر این سنگ هم آبی بزنید
زنده بودم به گُل و عطر مرا الفت بود تا مُعطّر شود این خانه گُلابی بزنید
خوب بودم اگر، از خوبی من یاد کنید ورنه حرف و سخن از شعر و کتابی بزنید
گر بیایید مَخوانید به من فاتحه‌ای غزلی،شعرتری ،حرف حسابی بزنید
تا تداعی بشود کوتهی عُمر گران حرفی از کوتهی عُمر حُبابی بزنید
این سرای ابد شاعر عاشق«سینا»ست شادی روح و دلم جام شرابی بزنید
رحیم سینایی 6/بهمن/1399
