رفتی از نظر جانا

 رفتی از نظر جانا، ای کمال زیبایی                        سُوزیم ز ِهجر خود، گر که جلوه ننمایی

در تب فراق تو ، آسمان دل ابریست                    بُردی از تنم طاقت، وَز دلم شکیبایی

هر طرف نظر دارم، تا ز تو نشان بینم                   حاصلم چه خواهد شد، نزد خلق رسوایی

 زین جفا که تو کردی، من گذشتم و بخشم          خواهم از خدا عُمری، شادمان بیاسایی

حال من کسی داند،کو نشسته در خلوت                آتشش زند هر دم، سوز و درد تنهایی

تا دهم تَسلایی، این دل غمینم را                         جرعه جرعه مینوشم ، می زجام مینایی

پیرم و دگر وحشت، رفته از دلم بیرون                  در فضای دهشت‌زا، عاریم ز پروایی

خون بدل شده «سینا»، مثل لاله‌ی صحرا             داغ دل عیان دارد، تا شود تماشایی

 رحیم سینایی 1/دی /1401

چِشمَک

 با چشمکی زچشم تو من خام می‌شوم                      با بوسه و نوازشت آرام می‌شوم

وقتی که زیر گوش دهی وعده‌ی وصال                      با پای خویش وارد این دام می‌شوم

با جُرعه‌ی نگاه مرا مست می‌کنی                             پس شاعرانه مست از ایهام  می‌شوم

چون آن پیاله‌ای که تُهی مانده از شراب                    خمیازه های خالی آن جام می‌شوم

واگو دلا که چه سرّی ست در تو که                          پیرانه سر هنوز گهی خام می‌شوم

آهوی تیز پای همین بیشه‌ام ولی                              با حیله‌های نغز تو من رام می‌شوم

روزی که یاد و خاطرت از دل رود بدان                      بی سرنوشت، قصّه‌ی برجام می‌شوم 

«سینا» به چشمکی دل خود خوش نموده‌ای                از عشق چشم پوش که بد نام می‌شوم

رحیم سینایی 9/آذر /1401