آواز تو

از زبانت شنیدم آوازی

که دل نازک مرا افسرد

واژه هایش نشست در جانم

ومرا تا سپهر رؤیا برد

دل سپردم به موج دریا چون

روح من از تبار باران است

حزن ها مانده در دلم دیریست

این سرا مهد سوگواران است

ابرهای دلم که بارانیست

می فشارند اشک بر رخ خاک

آه ای اشکهای دیده ی من

سالها مانده تشنه دختر تاک

عصر ودروان ناگواری هاست

از شکوه قرون  نشانی نیست

نسل درمانده در کلاف خودند

آشنا درد و همزبانی نیست

بوستان های سبز مام وطن

از تب وسوز تشنگی مردند

اسکلت های خشک آنها  را

در تنور ذغال می بردند

نه نشانی زکبک وآهویی

مانده در کوهسار و دامن دشت

همچنان بازفوج صیادان

می زنند گوشه گوشه ها را گشت

مادر پیر گرچه این نسلت

تیشه بر ریشه می زند امروز

دردلم هست نور امیدی

که دگر باره می شوی بهروز

رحیم سینایی 22 شهریور 1395

بوی جوانی

زیر نگاه چشم تو احساس بودن می‌کنم

در گرمی آغوش تو میل غنودن می‌کنم

وقتی تو می‌بوسی مرا آرام می‌گیرد دلم

من در چنین آرامشی میل سُرودن می‌کنم

امشب که تو دوری زمن دیگر بهاری نیست دل

بی برگ باغم ماه دی احساس مُردن می‌کنم

ای عشق بی وسواس من زیباترین احساس من

کی از کنارت نازنین فکر رمیدن می‌کنم

آغوش تو دنیای من نامت بهین آوای من

تا که جمالت بنگرم آهنگ دیدن می‌کنم

 «سینا» دل پیرت هنوز بوی جوانی می‌دهد

آیین عشق ناب را تایید بودن می‌کنم

رحیم سینایی   دوشنبه 11 مرداد 1395

چشمان تو

چشمان تو مجال سخن می‌بَرد زمن

خاموش می‌شوم

تا مست از نگاه فریبا کنی مرا

مجنون نموده راهی صحرا کنی مرا

وا گو به من , زِ باغ کدا مین کرانه‌ای

کین گونه جان ز بوی تو مدهوش می‌شود.

پس بی‌قرار لذت آغوش می‌شود.

چون غنچه کام بسته وخاموش می‌شود .

رحیم سینایی 12تیر 1392