دوشنبه، مهر ۲۰، ۱۳۹۴

بَلم‌ران

بَلم‌ران ميزد آن پاروي درآب                به كارون راه خود را باز مي‌كرد
بلم مي‌رفت پيش ومرد عاشق               نگاهِ دلبر طنّاز مي‌كرد
***
غروبي بود وقرص سُرخ خورشيد          ُرخ كارون زيبا كرده گلرنگ
نسيمي مي‌وزيد از سوي ساحل            به گيسوي پريشان مي‌زدش چنگ
***
شميم عطرموي دختري ناز                    بَلم‌ران را نشاطي تازه مي‌داد
درون سينه‌ي  آن مرد عاشق                فروغ آرزو هر لحظه مي‌زاد
***
بَلم‌ران غرق طنازي دلدار                      سُرودي زير لب تكرار مي‌كرد
نگاهِ دلنشين وگرم محبوب                   تمنّا در دلش بيدار مي‌كرد
***
بلم مي‌رفت پيش و روز مي‌مرد             رُخ كارون زيبا تيره مي‌شد
وليكن ماهتاب سيم‌گون رنگ              به تاريكي در آن شب چيره مي‌شد
***
در آغوش نسيم نوبهاري                       سيه گيسوي دختر باز مي‌شد
سياهي شب و يلداي گيسو                   دو شب در يك زمان آغاز مي‌شد
***
پری‌رو مثل یک طاووس زیبا                لمیده در بلم شیرین وطنّاز
سر انگشت ظریفش برده در آب           رُخ پُر چین کارون می‌کند ناز
 ***
شكست ماه در امواج كارون                  شكوهي دلنشين وجان فزا داشت
بَلم‌ران يار زيبايش در آغوش                گل بوسه برآن مه‌پاره مي‌كاشت
***
تصاوير خوش عشقي دل انگيز             به پيش ديدگانم نقش مي بست
دل اندوه ناكم بر لب رود                       ز دام غصه ها يك چند مي َرست
***
شباب عمر « سینا»  نامرادي              پر از خون بود وجنگ خانمان سوز
بهار عُمرش همرنگ خزان بود              نديده صبح وپايان آمدش روز
 رحيم سينايي 1393/11/23

شنبه، مهر ۱۸، ۱۳۹۴

دل برده‌ای

دل برده‌ای وعشق تو زایل نمی‌شود
بیچاره دل به غیر تو مایل نمی‌شود
وقتی فریب چشم تو دل را اسیر کرد
عقلم نهیب زد که دلت دل نمی‌شود
 دیوانه‌ام نمودی و این خلق واقفند
مجنون عشق داهی وعاقل نمی‌شود
باحکم جهل خلق به بی راهه می‌روند
فرمانی از خرد زِچه نازل نمی‌شود؟
از پیله های تنگ تعصّب برون بیا
پرواز بین پیله که حاصل نمی‌شود
«سینا» به بزم باده‌ی تنها  نهاده‌ای
بی روی دوست بزم تو کامل نمی‌شود
رحیم سینایی  1394/7/17


پنجشنبه، مهر ۱۶، ۱۳۹۴

شور عاشقي

ايمان من گسسته دگر هاي وهو مكن
دامان اعتقاد كهن را رفو مكن
از تن قباي مُندرس فكر كهنه را
بیرون فکنده  به عادت اتو مكن
اين شمع مُرده راه نشانت نميدهد
دراين كتاب واژه ي نو جستجو مكن
آن كاروان گذشت سراغش زِكس مگير
آن آتشي كه مانده به جا زير و رو مكن
اغيار ودوست زير نگاهت گرفته اند
در پيش چشمشان هوس گفتگو مكن
دل همچو غنچه با نفست باز مي‌شود
اسّرار دل به باد صبا بازگو مكن
يكجا قرار گيرو مرا هر طرف مَبر
معشوق بيقرار خودت كو به كو مكن 
پنهان زخلق بر تو نظر باز ميكنم
شرح حديث عشق مرا بي وضو مكن
«سينا» جوانه زد چو به سر شور عاشقي
دركار عشق دغدغه‌ی آبرو مكن
رحیم سینایی 1394/7/11

چهارشنبه، مهر ۱۵، ۱۳۹۴

بلوغ شعر

دیدگان ابریم  از شوق  بارانی شده
این دل بی طاقتم دریای طوفانی شده
گفته‌ی سهراب در من داشت تاثیری شگرف
چشم شستم واژه‌هایم رنگ عرفانی شده
آب با قصد فداکاری ننوشاند به کس
دوستی پای طمع‌کاریش قربانی شده
خسته وبیچاره سرگردان به دشت بی کسی
مرد مجنون بی رمه درسلک چوپانی شده
باده در جان وتنم می ریخت چشم نرگسش
موج گیسویش چو گرداب پریشانی شده
قاب چشمانم شده تصویری از مرداب شب
چین موجش در شب مهتاب نورانی شده
در سکوت شب مرا حال سبکبالی گرفت
بانگ مرغان سحر آیات رحمانی شده
موج دل«سینا » به ساحل ریز با احساس ناب
در بلوغ شعر تو فصل دُرافشانی شده
رحیم سینایی 1394/7/14


جمعه، مهر ۰۳، ۱۳۹۴

شهر اندوه


از این شهر پر از اندوه
از این خاک سراسر خشک
ازاین بیگانه بودن ها
دلم بسیار می‌گیرد
دلم در غربتی متروک می میرد
به سر شوقی دگر دارم
دل بیتابم آوازی دگر دارد
تمنای خوش دیدار و پروازی دگر دارد
من از احساس سرشارم
تمنای هوای دیگری دارم
در این غربت سرا رنجور وبیمارم
دلم با سبزی مطبوع شالیزار
وآوای صدای باد
که پیچیده ست در نیزار
دلم با این سکوت دشت
که نور سیمگون ماه
شباهنگام  روشن کردتش رخسار
مانوس است
مرا عشق طبیعت دین وقاموس است
مشامم با شمیم بوی شببو ها
وعطر پونه های رسته برجوبار
مانوس است
هزاران قصه در یاد است
واینجا سرزمین عمرهای رفته بر باد است
سرای مردمان خسته وغمگین وناشاد است
تباهم کرده این محنت سرا اما
اگر رخسار آن یکذره آباد است
نشان از آن شکوه رفته بر باد است
هوای این سرا با درد آجین است
تو گویی زادگاه نسل غمگین است
اگر که چهره بنمایی
اگر که باده پیمایی
اگردستی برافشانی
وبا سازی غزل خوانی
در این فرهنگ توهین است
اگر برسینه کوبانی
اگر اشکی برافشانی
بهین رفتارو آئین است
چرا احوالمان این است ؟
مرا این درد سنگین است .
رحیم سینایی 15 دی ماه 1393

دوشنبه، شهریور ۳۰، ۱۳۹۴

شَرَرِ هِجر

شاد از اینم که تو که با قهرخطابم نکنی                 بعداز این در شَرَرِ هِجرکبابم  نکنی
ترسم این بود که پیوند رفاقت گُسلی                    و سپس در عدد دوست حسابم نکنی
گفته بودی که فقط مهر مرا می‌جویی                     شادمانم که دگر هیچ عتابم نکنی
بود تقدیر که دل, بسته‌ی گیسوی تو شد               دست تقدیر چنین خواست جوابم نکنی
لحظه‌ی وصل فراهم شده فرصت دریاب                 کام دل گیر کزین بیش عذابم نکنی
خواهم ای ماه به آهنگ دل انگیز کلام                    امشبی را تو به افسانه بخوابم نکنی
بوسه بخشی ,گذر عمر غنیمت دانی                      یاد دلتنگی ایام شبابم نکنی
غزل چشم تو نوشاند به «سینا» می ناب                تا که با باده‌ی انگور خرابم نکنی
رحیم سینایی 1394/6/29