نازک آرای خیال

در بهاری دلکش

دردل جنگل سبز

توی یک کُلبه‌ی دور

روی یک بستر نرم

لب تو می بوسم

شهد گلفام لبت می‌نوشم

جامه‌ی بوسه به یاس تن تو می‌پوشم

وچنان ساقه‌ی نیلوفر باغ

به سهی سرو قدت می‌پیچم

وصدای نفس تند در کلبه چنان می‌پیچد

که سکوت شب جنگل را هم میشکند

وسپس

تن تو سَست وکِرخت

توی آغوش من مست زِ وصل

مثل ماهی که جدا گشته از آب

بی رمق می‌افتد

من به آرامی باریدن برف

با سرانگشت نوازشگر خویش

ابرخیس و سیه موی تُرا

که پریشان شده و چهره‌ی گلرنگ تُرا پوشاندست

در پس صبح بناگوش تو پنهان سازم

سرخوش از نشئه‌ی وصل

خیره در جلوه جاودیی چشمان خُمارت گردم

نیک میدانی تو

ازفریبایی این شام دل انگیز دلم می لرزد

با خودم می‌گویم

نازک آرای خیال من شاعر هم نیز

به دوصد بوسه‌ی مهتاب رُخی می ارزد .

رحیم سینایی 20/دی /1397

آیین تقیُّد

 در جان من خسته زشادی اثری نیست                بر قامت آزاده‌ی سروم ثمری نیست

زآن روز که ما مِهر تو در جان بنشاندیم                در دل هوس و میل به یار دگری نیست

زافسانه‌ی زاهد نشوم خام  چو دانم                      رفتم چو از این خانه در آنجا خبری نیست

مَفروش به ما فخر تَمَوّل تو نگون بخت                در نزد من این کاخ تو غیر از کپری نیست

هر کس که دلش بست به آیین تقیُّد                    از عقل تهی گشته و او را بصری نیست

از تیرگی این شب وحشت به هراسم                    ای وای گر این شام سیه را سحری نیست

بسیار زده لاف بصیرت همه‌ی عمر                        در ذات خذف رد و نشان از گُهری نیست

آشفته مشو هر که کند عیب تو «سینا»                    هر کو که کند ذم تو او را هنری نیست

رحیم سینایی 24/اردیبهشت 1400

چه‌کنم

 حسرت دوری تو داده عذابم چه‌کنم                تو ندانی زمن و حال خرابم چه‌کنم

در کویر غم دوری تو چون تشنه لبی                در تمنّای یکی جرعه‌ی آبم چه‌کنم

بلبل فصل خزانم که به امید بهار                       تا ببینم گُل تو در تب و تابم چه‌کنم

تو که باشی به تنم تاب وتوان می‌آید                دور از روی تو لب تشنه سرابم چه‌کنم

به امیدی که تو آیی به دعا بنشستم                  مزرع دیم در امید سحابم چه‌کنم

یوسف من به تمنّای تو چون یعقوبم                  سیل اشکم ندهد رُخصت خوابم چه کنم

مُونس خلوت و تنهایی من سازم بود                سیم بگسسته و بشکسته رُبابم چه‌کنم

سالها رفته و«سینا» و غم درد فراق                    گر تسلّا ندهد جام شرابم چه‌کنم

رحیم سینایی 16/اردیبهشت/1400

روح جوان

 ذکر نام تو  سر آغاز بیانم جانا                        همه جا نام تو اید به زبانم جانا 

شرح حُسن تو دلم را به شعف می‌آرد               من بلالم و تویی متن اذانم جانا

ای سفر کرده بیا تا که تسلّا یابم                    در غیاب تو زکف رفته توانم جانا

گفته بودی که مرا می‌برد از یاد ولی                تو ندانی که نه من چون دگرانم جانا

هرکجا مجلس اُنس و سخن از عشق بود        غزل عشق خود و حُسن تو خوانم جانا

شاخه‌ی خشک مرا سبز بهار تو کند                زرد رو در غمت از باد خزانم جانا

خرده کم گیر به«سینا» که به پیرانه سری        صاحب طبع خوش و روح جوانم جانا

رحیم سینایی 24/اردیبهشت/1400

سپاسگزاری

گرفتارم نمود ویروس چینی                    شدم حالی که تو هرگز نبینی

به روی تخت کوثر با تن زار                    به گِردم مثل پروانه پرستار

پرستاران خوش روی و صبورش              پر از مهر و صفا از عُقده دورش

 به شب تا صبح با چشمان بیدار            که تا آگه شوند از حال بیمار

طبیبم ذات پاک و مهربان بود                تلاشش از برایم حفظ جان بود

به آگاهی دوایش شد شفا بخش            پس از نه روز کرد آزادم از بخش

زبان الکن که تا گویم سپاسی                نه یارا تا کنم جبران اساسی

فرشته رحمت و انسان نابند                   برای تشنگان در حکم آبند

خدایا دلخوش مَسرورشان دار                ز آسیب و بلایا دورشان دار.

رحیم سینایی 10/اریبهشت/1400