خُمار چشم

تو چه داده ای به چشمت ، که چنین خُمار باشد
سر خُم ّ می بپوشان، که مرا قرار باشد
به نگاه چشم مستت، دل من زکف ربودی
به بَرَم چرا بماند ، چوتو اش نگار باشد
چوزبان خود گشایم ، همه ذکر تو نمایم
چه کنم که در ضمیرم ، همه فکر یار باشد
به دو زلف مُشکبویت ، که شُدم اسیر کویت
همه روز من چوشام و، شب من چه تار باشد
اگرم تَفَقُد آری ، ودمی به خود گذاری
همه شرح درد گویم ، چوتو غمگسار باشد
نه توان آنکه یادت ، ز خیال خود بِِرانم
تو به شهر جان امیری ، نه من اختیار باشد
به شراب تلخ «سینا» ،غم خود زدل مَراند
که اسیر درد بهتر، که گناهکار باشد
رحیم سینایی 1372