او

گنجی از صدف دارد ، پشت لعل خاموشش
می دهد مرا مستی ، آن لبان می نوشش
می زند به دل چنگم ، آن سیاه یلدایی
تا که می کند افشان ، روی بازوُ دوشش
گوشواره ای زرّین ، زیر گیسوان دارد
آفتاب زر تابد ، بر سپیدهء گوشش
جامهء حریری ناب ، رنگ یاسِ تن دارد
عطر یاسمن خیزد ، از بهار آغوشش
می رود به آرامی ، دست دل به دامانش
ای خدا مباد هرگز ، یاد من فراموشش
آرزوبه دل دارم ، گر بگیرَمَش در بر
بوسه دم به دم گیرم ، از لب و بناگوشش
تا که دیده «سینایی» ، آن کمال زیبایی
لب گزیده از حیرت ، گشته مست ومدهوشش
رحیم سینایی آبان 1374