باران بشَوید و تشنه سیراب کُنید تالاب و دهان چشمه پُر آب کُنید
بر جنگل و کوه و دشت یکسان بارید برپای عدالتی چنین ناب کُنید
باران که شوید پاکی آیین شماست لازم نَبُود که که کیش نو باب کُنید
با قطره به پشت شیشه انگشت زنید اعلام حضور خود به احباب کُنید
باران که شوید زندگی می‌آرید بیدار درخت و بذرِ در خواب کُنید
«سینا» سخن از طراوت و باران گفت باشد هوس صفای کمیاب کُنید
رحیم سینایی 5/ اسفند/1399
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر