تو ماه بهمن آمدی
که در دیار عاشقان
درخت بادُمش به کوه
پُر از شکوفه می‌شود
به گرمی سُرود حافظش
زیاد خویش می‌برند سردی زمانه را
ببین که التهاب عشق
نشانه‌ی بهار می‌کُند
سپید بهمن ترا
بخند مژده‌ی بهار و دیرزی
که در زمانه‌ای چنین
که غصه می‌تراود از چهار سوی
به هر بهانه خنده راه چاره است .
بخند مژده‌ی بهار آرزو
که ماه بهمنم به خنده‌ات طلیعه‌ی بهار می‌شود
رحیم سینایی 2 /اسفند /1397
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر